Bir nehir kenarında, güzel bir saray varmış
Padişah pencereden bazen nehre bakarmış

Yine günlerden bir gün, seyre dalıp giderken
Dikkatinden kaçmamış, vakit sabah ve erken

Görmüş bir balıkçıyı, oltasını atıyor
Ufacık balıkları, uğraşarak tutuyor

Acımış da haline, ihsan etmek istemiş
Bu sefer benim için, at şu oltayı demiş

Ne çıkarsa oltadan, ağırlığı som altın
Vereceğim ben sana, açık olursa bahtın

Ve balıkçı sevinmiş, zevkle atmış ağını
Düşünmüş hazinenin, has altın çanağını

Birinci atışında, iki gözlü bir kemik
Takılmış oltasına, olmuş mahcup ve ezik

Padişah haydi demiş, at oltanı bir daha
Tutarsan büyük balık, neşeli çık sabaha

İki ve de üç derken, yine aynı manzara
Yapacak başka şey yok, faydasız münazara

Çıkan malum kemiği, koymuşlar bir kefeye
Hazinenin hepsini, doldurmuşlar keseye

Zira kemik çok ağır, bastırmış hazineyi
Padişahsa şaşırmış ve kaybetmiş dengeyi

Hemen çare aramış, ulemayı çağırmış
Bu nasıl olur diye, öfke ile bağırmış

Âlimler incelemiş, düşünmüş taşınmışlar
Çıkar yol bulmak için, epeyce kaşınmışlar

Bir tanesi uyanmış, bu demiş göz kemiği
Bana toprak getirin ve getirin ibriği

Çamur yapıp bir güzel, sıvamış kemikleri
Doldurmuş toprak ile iki göz delikleri

Tekrar konmuş kemikler, terazi kefesine
Denge, denge getirmiş, padişah nefesine

Açıklamış âlimler, bu sırdaki hikmeti
Aç gözleri doyurmak, toprağın kerameti

Bir dolu hazineyle, doymayan insan gözü
Azıcık toprak ile doyar, çünkü o özü…


Salih Yıldız…20.05.2011







.