May,07/04


Anladım.
Yalnızlık insanı güçlü kılan;
Yalnızlık
İnsanı bir öteye taşıyan!
“Hiç yapmam! ”
Dediklerini
Yalnızlık insana yaptıran!

En derinlere battığın
Yürek yürek olduğun
Boğum boğum boğazındalıklar!
Sel sel oluşlar! ..
Debelenip çukurlarda
Kör kuyularda yok oluşlar;
Arayışlar! ..

Aramadan bulamıyorsun
Kendini!
Arayamıyorsun da,
Birilerinin koynunda,
Kanatları arasında!

İçin en acırken
En göz-göz olmuşken
Ve eğer
Yalnızken,
Dikleştirebiliyorsan omuzlarını;
Kovalayabiliyorsan hüznü
Bir kırpmayla
Gözlerinden;
Yerleştirebiliyorsan
Bir gülücük kıvrımını
Dudaklarının kenarına;
Birileri aramasa da n’olur
Diyorsan;
Öğrenmişsen keyif almasını
Yalnızlığından;
Biraz hüzün oynaşsa da,
Pes etmiyorsa yüreğin
Yalnızlığına;
Umudu tüketmemişsen
Gidenle beraber;
Bak
Büyüdün sen!

Biraz hüzün yakışır elbet,
Biten ilişkiye,
Yalnızlık yakışır
Bazı kişilere!
İş ki,
Kapatmayasın yüreğini
Bir yenilerine...


Gülgün Karaoğlu