Kendimden uzaklaştığımda, mutlaka bir ceza veririm kendime,
Sevdiklerimi üzdüğümde, sevememe cezası, bir süreliğine.
Ve; o acıyı yaşarım sessizlik içinde.


Dost bildiklerimi kırarsam şayet,
Bütün dostlarımın beni terkettiğini düşünürüm.
Ve; bu fani hayatta dostsuz kalmanın,
Ne anlama geleceğini düşünerek,
Canımı sıkarım.


Başarısız bulduğumda kendimi,
Başarısız insanların çektiğini yaşarım.
Duygularımı gizlemeye kalktığımda,
Duygusuz bir insan gibi yaparım kendimi.


Büyük acılara mahkum ettiğimde kendimi,
Acı çekip,
Sabredenleri kendime örnek alırım.


Hayatı sevmediğimi düşündüğüm zamanlar,
Hiç sevmediğim bir hayatta mutsuz ederim kendimi.
Ne zaman kendimden uzaklaşmaya çalışsam,
En anlamlı cezayı vermeye kalkarım kendime.


Bu yaşamı biz seçmedik,
Yapacak bir şey yok, gelip buldu bizi,
Madem bu yaşam gelip buldu bizi,
O zaman sevelim sevdiklerimizi, sevebildiklerimizi,
O zaman gelin sevelim birbirimizi...


Nevzat KÖKÇAK
18.05.2011