İnsanın içini acıtan, insanı çok uzaklara götürüp orada öylece bırakan; yüreğiyle, yaşanmış/yaşanmamışlıklarıyla yüzleştiren, yüzleştikçe sevgilinin/sevdiğinin yokluğunda daha da özlemi artıran, hüzünlendiren duygudur ayrılık.

Bitmiştir.. Yollar şu veya bu sebeple ayrılmıştır, lakin bitmez içinde, bitmemesine dair umutlar. Dönsün diye dua edersin içinden gizlice! Zaman geçtikçe sorgulamaya başlar insan. Neden diye sorarsın kendine. Yanlış olan neydi? Neydi eksik olan denilir durulur..
Yokluğunda; hayaller kurarsın gerçekleşme ihtimali sıfır olsa bile... Bitti işte diye kendini inandırmaya çalışırsın inanmak istemeden.. Yüreğine söz geçiremeden...
Zordur velhasıl zordur ayrılıklar.. Geçen zamanla daha da dokunan, hatırlatan...

Can Dündar'ın dediği gibi;
"Zordur köprüleri yakmak... Sıradan sabahların mahmurluğuna alışmışlar için, bir şafak vakti aniden geçmişinden ve bugününden vazgeçmek ve içinde her nasılsa saklanmayı başarmış bir ya­rın heyecanının kanadına tutunarak havalan­mak cesaret ister...
Zordur insanın onca zaman, bunca emekle kurduğu ne varsa hiçe sayıp, mağlup ama mağ­rur bir komutan edasıyla yeni seferlere niyet­lenmesi..."

Saygımla...