siyah yeleli bir at ile savaş meydanlarının tanrıcası
çekince kılıcı kınından durdurulmaz muazzam güç,
sokaklardaki ezilmişlerin arın terinin savunucusu.
madendelerde kömür karası insanların gün ışığı,
demiri ateşte kızdırıp çekiçleyen gözlerin geleceği
elinde grev bayragı en ön safda yürüyensin,
joplara göğüs germiş yılarca dik durmuş tavizsiz, kız
eğilmemişsin bükülmemişsin doğru bildiğin yolda ödünsüzsün
şimdi sen
bakıyorumda yüzünde çizgiler yok amma
ruhen yorgunum diyorsun
sakın vaz geçme dur bekle
geliyorum sana desteğe
hiç çekinmeden omzumu dayıyacağım,
sırtımı dönebileceğim tek insan
korkuzuzca ikimiz yürüyeceğiz yollarda,
her gün biraz daha çoğalacağız,
demir gibi yanacağız eriyeceğiz
mum gibi iken güneş ışığı olacağız
doğmatik düşünceleri gömeceğiz
bilimi öne alıp eğtileceğiz
bilgiyi zafere taşıyacağız,
o gün el ele dolaşacağız,
düşmanlar çatlayacak
gözlerin parlayacak,
unutacaksın yorgunluğu
hepsi hatıra olarak kalacak
İRFAN KÖKTEN