Sen benim;
Kışın soğuğun da,dalgaların kayaları dövdüğü anlar da,
Fırtına savururken sağa,sola,
Sığındığım limansın.

Sen benim;
Derinler de soluksuz kaldığım da,
Nefesimin bana ait olmadığını sandığım da,
Sonsuz karanlığın tam ortasın da,
Yöneldiğim ışığımsın.

Sen benim;
Her şey çok iyi giderken,
Mutluluk ormanına her gün yeni fidanlar ekerken,
İnsanların gıpta ile baktığını düşünürken,
Bir an da diğer yarımsız kalacağım korkumsun.

Sen benim;
Bir özlem şarkısının içimi eriten ezgilerinin
Bambaşka mekanlara sürükleyen mısraların,
Kulağımdan girip,yüreğime doğru akmasından sonra,
Gözlerimden dışarı damla damla taşmasısın.

Sen benim;
Aylarca göremediğim,tenine dokunamadığım,
Kokunu doyasıya içime çekemediğim,
Hatta sesini duymasam bile,
Tüm hücrelerimle bağlı kaldığımsın.

Sen benim:
Plansız,hesapsız,ölçmeden,biçmeden,
Kaygısızca,her olumsuzluğu göz önüne alarak,
Kendimi bıraktığımsın.

Sen benim;
Her pisliğe,vurdum duymazlığa,
Kalleşliğe,iki yüzlülüğe karşı
Kazanılmış zaferimsin.

VE SEN…
YOKLUĞUN DA ,HAYATIM DA
DOLDURULMASI İMKANSIZ KOCA BİR BOŞLUKSUN.

Gülay Hançer