Eski bir defterin yırtık satırlarıydı
Valizsiz yolculuğun adımlarını atmama sebep

Çıktım...
Bilmediğim bir mezhebin sınırsız sınırlarına

Bukle bukle saçlarımı emanet ettiğim yağmur tek yoldaşımdı
Yalnızlık ise tenime değemiyecek kadar korkak


Ben umuda dokunabilecek kadar yakınken
Sen uzağıma düşecek kadar âcizdin işte
Neyse;

Tılsımı saklı duygular baş kaldırır, karanlığın yıldız düşmemiş tavanında


Geceler siyahın matemine soyunur
Zamanlı zamansız düşer kuyruklu sözlerin çizgisi yüzüme
Sonra da geçer
İzi kalsa bile

Ay sus kalır
Bulutlar rotasız
Kim vurduya gider rüzgarın nefesi

Güneş ise sarı bakışlarını gizler
Tepeden inme hayal kırıklıkları mesken kılar şehrin gün ışığını
Geri çekilir kendisi
Tıpkı sen gibi


Uçsuz bir bakış adımlarımı hızlandırır
Gördüğüm sahne geçmişte bir anıdır


Sözlerim zehirler beni içimde
Kan kokulu gülüşler birikir gamzenin çevresinde
İnadım öfkemi giydirir usulca bedenime

Şimde sen bensiz
Ben sensiz ortalık yerde

Çözün iplerini intihar zamanım geldi
Kirpiklerimde ıslanmış bütün yaşları asın
Miadları çoktan geçti

" Doğum lekesini onsuzluğu da silmeyi de unutmayın tenimde"


01/04/2010
12;00
eMİNE