Ayrılığın verdiği acı berbat bir gülümseme oldu içimde
Sonbaharda dökülen yapraklardan fal açtım kendime
Seviyor dedi son dökülen kavak agacının yapragı
Seviyor dedi ama bir şüphesi var gibiydi
Bedi benzi atmış sararmış ve solmuş önümde
Birşeylerden korkuyordu sanki o da benim gibi
Korkusu sahip oldugu daldan ebediyen düşmekti.
Bir korkusuda sessizce gelen rüzgarın
Kendisini alıpta başka yerlere götürmesi
O da biliyordu ayrıldıktan sonra toprak olacagını
Oda biliyordu kavak agacında yeni yapraklar acacagını
Son umuttu belki kayboluş ve yokoluş.
Bende bir kavak agacı sevmiştim.
Ona sıkı sıkı tutunurken birden kopup ayrıldım.
Yapraktım ben aşktım aşıktım.
Kavak agacının dallarından başka yerede tutunamazdım.
Bir rüzgar bekledim hemde en kuvvetli bir rüzgarı
Beni alıpta başka diyarlara savurmasını
Yaşayamazdım bir ilkbaharı daha dayanamazdım.
Bir başka dalada o şekilde sımsıkı sarılamazdım.
Ayrıldıgım ağaçta yeni yapraklar açmadan
Bir son umuttu belki kayboluş ve yokoluş.

OKAN GÜNER ...