Bugün hüzünlüyüm şehir çok suskun
Sanki naçar kalmış ayaz eşiğindeyim
Yanağıma dokunan ağlamaklı esinti
Gözlerimde can çekiştiren bir an sanki


Tutsaklığın girdabını yaşatıyor sevdam
Gecenin hayıflığında bir duruş sergiledi
Korku bu amansız kuşatmada hiç yoktu
Şehir yorgun düşmüştü akşamın izinden


Nemli duvarlardan tuğyan ediyordu kokular
Hangi umudun namesinden dem vuruyordu
Rüzgâr yanığı yüzümün bir umudu kalmadı
Bir tebessüm hasretidir umudum köz olmuştu


Bıçkın hayallerim alabora olmuş kaybolmuştu
Yüreğime dokunacak ah u gözlerin sefilliğinde
Uykularım demsiz ve sokaklar kıdemsiz kordu
Gül kokusu mısraları yazan o nefesi anmışlardı


Şehir katledilmiş, adeta sersefilliği yaşarken niye
Zamana direnç gösteren gözler kime yorulmuştu
Teselli edecek kimvar elbet diyecek halim kalmadı
İçimin yangınından geriye kalan bir hayat acıydı


Ey sevmeyen sevgili, sen uzaklardan el sallasan da
Martılara baksan da, eteklerin ıslansa da inan yetti
Zindan karanlığında gecenin zifirini yaşattın bana
Şehir buruk olsa da, sen yine kendinle kalsan da anla



Mustafa Cilasun