Yoksun…Yüreğim alevlerin ortasında
Kimse bilmiyor içimde ki yangını senin çıkardığını
Akşamlar anlıyor,duvarlar dinliyor kahrımı
Ama onlar da hiçbir şey söyleyemiyor
Yalnızlık her gün daha da boy gösteriyor dünyamda
İnsanlar kendilerine bile yabancı
Kendilerine garip,kendilerine uzak…
Bana ne kadar dost olabilirler ki?
Sensiz,sürükleyerek götürüyorum yaşamı
Hiç bitmeyecek bir yolun yolcusu gibiyim
Ne dinlenebileceğim bir mola yeri,
Ne de varabileceğim bir yer var.
Ruhum kabullenemiyor sen varken,
Sensizliğe mahkum olmayı
İçimde çoğalttığım sesimi,
Mutlu yüzlere sakladığım gülüşlerimi,
Sıcak yüreklere sakladığım sevgimi,
Dışarı vurabilmek için,çırpınıyorum.
Ama çaresizce hep susuyorum…
Yokluğun,siyah bir geceye dönüştürüyor her anımı
Ne keyifle okuduğum şiirler ezberimde,
Ne de bağıra çağıra söylediğim şarkılar.
Yüreğime saplanan kelimeler kanatıyor yaralarımı
Susarak bekliyorum söz hakkımın geleceği anı.

Gülay Hançer