Gülen yüzler çiz demişlerdi.
Elması kızardı demişlerdi.
Bakıyordum çevreme.
Hep bir yöneten benim yerime çizen.
Birileri vardı beni çomak üstünde oynatan.
Hep soru sorma yerine soru sorulduğunda.
Benim yerime cevap verenler.
Susuyordum sustuğum halde
Bir cevap veren muhakkak vardı.
Çocuksun sen diyorlardı.

Benim kendime göre kişiliğim vardı.
Hayata isyanımda aynen öyleydi.
Ne anlayan ne dinleyen vardı.
Büyüdüm yâda ben büyüdüm zannediyordum.
Soran kendi kendine cevap verenler vardı.
Çomak üstünde,
Hacivat gibi oynamak istemiyordum.
Soruyor cevap bekliyordum.
Çocuksun sen diyorlardı.

Kurtulamadım o çocukluktan.
Önce baba gitti direk yıkıldı.
Sonra. Sonrasını mı sormayın.
Sorarsanız birileri size kendini anlatacak.
Daha sonra yine sormayın.
Hepsi reis hepsi büyük olacak.
Oturma koltuklarına oyuncak olacaksın.
Tek laf tek söz kalacak.
Çocuksun sen diyeceklerdi.

Ne güzel laflar keşke çocuk kalsak.
Sakal çıkmış çıkmakla kalmamış.
Üstüne üstlük ağarmış göz ferin düşmüş.
Bu sefer tek bir söz kalacak.
Çocuklaştı bunadı denecek.
Keşke eskisi gibi çocuk kalsaydım.
Çocuksun sen deselerdi diyeceğim.

Ağlayacak, gözyaşını gösteremeyeceksin.
O kadar dokunacak ki.
Yaşam işte çocuklaştı ermiyor aklı.
Denecek susacaksın.
Kim ne derse desin. Kimilerine göre.
Çocuksun sen. Keşke çocuk kalabilseydim.
Zaman geçmese söyleselerdi ne vardı
Çocuksun sen deselerdi diyeceğim.
MEHMET ACET