Gönül bağımda güller,açıp da solmayacak
Ayrıldıysa bu yollar, yola gidemiyorum
Sanma ki yüreğine, kahırlar dolmayacak
Yüreğimde kanayan,derdi satamıyorum


Yalancı sözlerine,saklan takılı kalıp
Karşında tükendim de,sabrım tutamıyorum
Gıybetler fenerinde,sönmüş asılı durup
Geceler sabah olmaz,dertten yatamıyorum


İçim kor gibi yandı,için için sızladı
Dile düştün aşikâr,bir sustu bir gizlendi
Kalbimdeki tohumlar,nefretle filizlendi
Bedenim yorgun artık,cenke yetemiyorum


Hüzünler bulutlardan,süzülüp gelsin hale
Sensiz yaşarım özgür,hayat akınca zevkle
Bahçemde açsın boy boy,gül,zambak,sümbül,lâle
Fırsatsız konuştukça,susup bitemiyorum


Ben derim huyun batsın,sende var binbir oyun
Artık yeter be melûm,kurusun sopun soyun
Sözlerimi iyi duy,artık değilim koyun
Sorup eziyet etme,çıkıp gidemiyorum

TÜLAY*ASLAN POLAT



hale; özellikle ay’ı çevreleyen ışık halkası, ayla, ağıl.
(sevgi, saygı vb. için) halka, taç.


SEÇİCİ KURULA ŞİİRİMİ BÖCEĞE LAYIK GÖRDÜĞÜ İÇİN ŞÜKRANLARIMI ARZ EDERİM...