Bir de harmanlar kaldırılıp ambarlarına taşıyınca sahipleri,
biz harman yerlerinden ve tarlalarda kenger dikenlerinin
arasında kalan nohut köklerini bulurduk. Yaptımız işin adı da
başak toplamaydı.

Bir bakkal vardı bu nohutları satın alan yani para vermezdi de
bisküvi şeker yada cinsiyetine göre çocuklara sapan, saç tokası
gibi şeyler verirdi. Ama hiç sormazdı bu nohutları nereden buldunuz diye.

Bir gün mahalleden komşunun biri bakkalda pusu kurmuş ve nohut satmaya
gelen bütün çocukları belleğinde listelemiş. Sonra da kapıları bir bir dolaşıp
anne-babalara şikayet etmiş sıra bana gelince biraz annemin şerrinden
çokca da dürüstlüğünden çekindiğinden bir şey diyememiş olacak ki,
bir köşede beni kolluyormuş.

Dışarıya çıkınca yani bağ bahçe işte arazi geniş biz küçücük komşu beni çağırdı..

Yanına gittim,

Onların nohutlarının daha yeşil olduğunu ve bir kaç kök söküp getirmemi istedi
şaşkın şaşkın baktım yüzüne,
-sizin nohutunuz nerede ki diye sordum...

komşu derin bir ohhh çekti, meğerse beni sınarmış...

ohh çekmesi de anamdan yiyeceği zılgıttan kurtulduğu içinmiş...

Nereden nereye...?

Bisküvi kalbur dolusu olunca öykü uzadıkça uzadı.

Emeğinize yüreğinize sağlık Hocam..

İçten saygılarımla.