Gün ışığından habersiz,
Bir tohumken karanlıkta,
Kırıp kabuğumu bir gün,
Merhaba demişim hayata.
Önce ürkek ve kararsız,
Sonra;
daha emin ve güvenli,
Boy vermeye başlamışım...

Bir de bakmışım ki,
Fidanken bir ağaç olmuşum.
serpilip boy vermişim,
Güneşe ulaşmak istercesine...
Sonra;
Baharda dal dal yaprak,
Renk renk çiçek olmuşum.

Derken; mevsim yaz..
Meyve vermişim iki tane.
Güzeller güzeli.
Onları,
Saklamışım koparmasınlar diye
Yapraklarımın arasına...

Gelmiş sonra güz...
Umutla açtığım yapraklar,
Gazel olmuş yerlerde.
Canımdan kıymetli meyvelerim
Yabanellerde...

Derken, mevsim kış,
Canlılığım yok olmuş.
Çirkin, kuru bir ağaç olmuşum.
Göl bile
suyunu ayna yapmamış artık bana.
Hava günden güne soğumuş,
başıma karlar yağmış bulut bulut.
Arkamı dönüp gün ışığına
Yorgun ve yalnız,
yol almaya başlamışım
Geldiğim karanlığa..,


Birgül Kızılkaya 11.12.1990 İZMİR