Yazılacak o kadar çok şey varken mecalsiz kaldım
yazmaya, taa ki sessiz çığlığın yankısı acıtıncaya kadar!..

Donuk gözlerle baka kalırken elime tahta parçası geçti,nerden geçtiyse? hani
iyide oldu manasız bakmaktansa uğraşmak daha doğru olacaktı, çizgiler çiziyorum...
Ne çiziyorsam... Dalgalar köpük köpük ben,çizerken o siliyordu
adeta
fark ettim ki tebessümle bakıyorum ve aldırmayıp kaptırmışım kendimi!...


O kadar zor ki anlatabilmek takatsiz ayakta duramazken ilginin zorunlu olduğunu
uygulamaya çalışmak ve hala kendimden kaçmak, yaşama gülümsemek.Sessiz çığlığın
yankısı nerde? kaçabilecekmiyim kendimden?ben değil,biz olabilmek!

Güneşin kızıllığı denize yansırken rüzgar saçlarını seviyordu koynunda aldırmadan
martılar eşliğinde!
elindeki kalemi tahta parçası
kendinden geçmiş mimikleriyle konuşuyordu!
seviyor seviliyor seviyordu.Biz olacakken ben olduk!...
Ben olduk!