Son zamanlarda kollarımı koyacak yer bulamıyorum,
Nerede olsalar uygun düşmüyor, rahatlayamıyorum,
Bileklerim zayıf, ellerimi taşımakta yetersiz kalıyorlar,
Koltukların kenarında onlara birer destek arıyorum…

Son zamanlarda hayata bakışım şaşkın, neredeyim?
Gözden geçirdiğimde tanıyamıyorum, bu ben miyim?
Serseri kurşun gibiyim, nereye denk gelsem kötü olacak,
Bu dengesizlik varlığımın devamında son perde olacak…

Ellerimi yumruk yapmak istiyorum, onlar pelteleşiyorlar,
Bence vücudumun uzantısı olarak ruhuma ayna oluyorlar,
Ruhum da pelteleşmiş olmalı, kendisine bir yer aramakta,
Bırakacak olursam dağılacak, iskelet onu taşıyamamakta…

Kollarım çekilip gidiyor, arkasından koşacak biri de yok,
Uzuvlarım darmadağınık, onları toparlayacak akıl yok,
Hepsini kendi haline bırakacak olsam fayda etmeyecek,
Bu terazi bu ağırlığı daha fazla taşımaya yetmeyecek…