4
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1001
Okunma
yaşamın konuğuydu dünyanın hücresine
üşüyordu kendinden sesin yankılanırken
bir eğlence değildi sürgünlerde paşamın
yakılanırken sevda gönlüne göre buldun
omuzları göçerken sonsuzluğa susanmış
dar bir geçitten geçer tökezlemeden öte
usanmış gönüllerde yağmur yüküne teni
giyinmiş alkımında yitirmiş renginde var
akça sakalından kıl ağarmış gecelerden
bir düş kurmuş kendine sırçalı sarayına
ortalık kararınca dolunay doldun pakça
bir ayına gelmişti eğdi durdu boynunu
başından dağı taşır umudu yoklanır hep
çevirdi gökyüzüne sorgulandı kendinde
kep giydiği günlere özleminden duyardı
umarsızlığından kork ağlanılan devirdi
türkülenir yürekte dağladığın sinenden
bulutun gözyaşında ıslandığım günlere
ozan efem gönlünden nicesi terk ilenir
dünlere geri dönüp unutamadığın dost
5.0
100% (2)
Cevap Yaz