Ve yine gece yarısı
Yine esen soğuk bir rüzgâr

Kara, geceye mi yakışır gözlerine mi
Neden uyandırırsın en güzel düşlerimi ey mehtap
Sen mi yalansın gündüz mü yalan
Otur yakamozlarınla uğraş
Her dalgaya bir tane çiz, oyalan

Bırak şu gönlümü gömülsün en derin uykusuna
Koparsın nefeslerle ipini
Tutma ellerimi, ellerin yalancı sıcak
Bütün ihanetlerini öğrenmiş dünden güneş
Neredeyse uyanıp bütün nefretini kusacak

En karanlık locadır uyku, en kuytu yerde
İlk kaçılacak yer unutup her şeyi
Tek can simidi hayal denizindeki çırpınışların
Katili olma ne olur
Sarıldığım bedensiz uykularımın

Ben ki yaşadıklarımın kendisiyim
Her tarafımda bir darbenin izi var, acı
Okşayayım diyen her meltem bir tokat vurur
Bir köşe düşün ıssız, karanlık, nemli bir köşe düşün
İşte ruhum hep orada oturur

Çiçekler açarmış, bahar gelirmiş
Bin bir gece masallarının ilki yaşadığım tek masal
Gece yarısı sellerine engel olamamış kirpiklerime sor
Bırak gözlerime oturmayı
İstediğin rüyayı yaşa sen, istediğin hayra yor

Esmesin artık rüzgâr
Üşüyorum, titriyorum gönül yalnızlığımdan anlasana
Söndür yaktığın bütün mumları
Sustur martıları, dalgaları sustur
Uzat kolunu, sil sahillere doldurduğun hain kumları

Dokunma sakın ruhuma, o yalnızlıklara müptela
Umut verme bir zerre ay ışığı olsa bile
Hüsran dağlarının hepsindedir izi
Bırak uyusun ey mehtap
Uyandırma sakın bu kimsesizi

Heyhat!
Yine gece yarısı
Yine esen soğuk bir rüzgâr
Yine dün gece yarısı gibi kimsesiz bir deniz
İçinde ben
Kendi denizimin feneriyim