Kim sever sessizliği,
Kimsesizliği kim sever,
Bir bardak çay karşılıklı içilmezse eğer,
Kim sever demi, kim sever demsizliği?

Hep boynu bükük durdu
İçi bir türlü dolmayan, balkondaki terlikler…
İnanmazsın, kapının tokmağı, zilin düğmesi bile
Gece gündüz üşenmez, dokunacak bir el bekler…

Gölgeler gölgelerin ardına gizlenir
Gün ışığından mahrum, sislidir sokaklar
Ayak seslerini örter her an
Beklemekten yorgun, üzgün düşen yapraklar.

Yastık tek, yorgan tek, tabak, kaşık, çatal tek
Hep aynı dudakta yalnızlık türküleri söylenir,
Hüznüm beni aşar,
Evin her köşesi bana bakar, hüzünlenir…

Giden oldu da, gelen yok,
Beklenen neden gelmez…
Ellerimin hiç biri bir türlü,
Bir türlü başka bir ele değmez, değemez…

Boşluk her odaya yerleşmiş,
Kendi kendine konuşur, duyamam,
Öyle alıştım ki, kurtar Ya Rabb
Yanımda bir nefes olmazsa, ben, ben uyuyamam
Uyuyamam.

Turgut Uzdu


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.