Dizginlerinden boşanmış bir tay gibi,

Çevik,

Hoyrat ve sağanak bir yağmurda,


Delicesine yürüdüm damlalar arasında...


Yetişebilseydim eğer,


Şemsiye olacaktım kır çiçeklerine,


Açıp yüreklerini, heba olmasınlar diye...


Ben sana hangi tonda seslensem,


Ve gel desem, gel....


Gelmezsin…


Biliyorum gelmeyeceğini,


Çünkü;

Sevginin yerini gururun aldı...


Çünkü;


Sevgin cümlelerinde tutuklu kaldı...


Boş ver gene de, aldırma sitemlerime...


Ben sevgimi;


Bildiğim gibi yüreğimde yaşarım...


Sen; cümlelerinde yaşa...


Gelsen bile, gene dönmeyecekmiyiz en başa...


Ben seninle tutunmak istemiştim hayata,


Bal mumundan kanatlarımla...


Güneş olup, yok ettin sevgimi,


Gelsen neye yarar artık,


Gelmesen neye yarar...


Bulamazsın ki eski beni...


Üstat Necip Fazıl’ın dediği gibi;

//...Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı, Seni beklediğim kadar...//


Gelme artık neye yarar...

Gel/me...!

Hatice Ak/25.03.2011