Ellerimi açıp ümit sema ya,
Yalvarıyorum tanrım ömrümce sana,
Boyun eğemem böyle kadere,
Çok gördü sevgisini sevdiğim bana.

Daha dün gibi gözlerimin önünde,
İlk defa tanışıp gezdiğimiz günler,
Şiirler yazdım yeşil gözlerinin enginliğinde,
Ayrılmayacağımıza dair ettiği yeminler.

Dertlerimi saklardım üzmeyim diye,
Kahrolurdum bir an göremeyince,
Şimdi o mutluluğun enginlerinde,
Ey tanrım bak bu kulun düştü ne hale.

Kaderimiz mi yoksa kanun mu bu,
Birimiz ağlarken birimizi mutlu,
Birazcık sevdiysek bu bize çok mu?
Bu dünyada bize mutluluk yok mu?

Kahrolsun bu dünya yansın yıkılsın,
Yedi kat yerin altına batsın,
Sormayın Bektaş’a niye isyankârsın,
Sevenler bu şiirimden biraz ibret alsın.

Bekir Yavuz
13. ağustos.1978.pazar
Bahçelievler. İstanbul