Bir zamanlar,
Bir genç kız vardı.
Tam bir gül goncası,
Gözünden sakınırdı,
Anne-babası.
Kardeşleri,
Bir yere konduramazdı.

Bir prenses gibi,
Asil ve narin.

Hayalini kuruyordu,
Sevdiği,
Kendisini seven bir yarin.

Türk filmlerindeki
Aşka aşık olmuştu.
Hayallerini hep
Onun üzerine kurmuştu.

O da , gün gelince,
Mutlu bir yuva kuracaktı,
Ömür boyu,
Mutlu mesut yaşayacaktı.

Gün geldi, evlendi.
Hayalleri, hala tazeydi.

Ama, bir ay geçmedi.
Bir sabah, "Günaydın",
Demeden,
Yedi, ilk tokadı!
Neye uğradığını şaşırdı!...

Suçu,
Kirli diye havluyu,
Makinaya atmıştı,
Yerine, havlu asmayı
Unutmuştu.
Şaşırdı,
Hayalini kurduğu
Evlilik bu muydu?

Bir an,
Hayalleri yıkıldı,
Ayrılmak, aklına takıldı.

"Ya Sabır!",
Dedi sonra,
Bu kadar çabuk pes etmek,
Yoktu, kitapta!
Belki de,
Düzelecekti zamanla...

Aradan yıllar geçti.
Hiçbirşey düzelmedi,
Hep uykusuz geçirdi geceleri....

Bu arada çocukları da olmuştu.
Onları, babasız koymak,
Olur muydu?
Eşi de,
Bunu,
Çok iyi biliyordu.
O nedenle,
Çok güzel kullandı,
Durumu!...

Bir gün geldi, yok yere
Kırdı kolunu.
(Var yere olur muydu,
Böyle bir hakkı olur muydu?)

Kız,
Yine affetmeye hazırdı.
Ama,
Adam, pişman olmak,
Şöyle dursun,
Bir de karşısına,
Geçip, oh çekiyordu.

"Sen, bunu hakettin,
Daha neler edeceğim.
Köye gittin,
İki gün kalmadın!",
Diyordu.

Kız,
Üç hafta
Nasıl iki gün oldu,
Anlamıyordu.
O an ölmeyi istedi,
Yaşamak anlamını yitirdi,
Ayrılmayı düşündü.
Ama, yoldan geriye döndü.
Gözünün önüne çocukları
Dikildi.
Acabalarla,
Bir altı yıl daha
Geçti.
Hiçbirşey
Değişmedi.

Bir akşam,
Eşi,
İndirdi, yine yumruğu!
Bu kez
Sebebi;
"Neden geç açtın,
Kapıyı?"
Oysa vardı,
Cebinde anahtarı!
İstedikten sonra
Sebeb mi yoktu?

O, oldu!
Kız,
Bir gece vakti,
Terketti evini.
Arayıp ailesini,
"Beni alın burdan!", dedi.
Çocuklarını da alıp,
Gece yarısı,
Düştü yollara....

Dondu kaldı öylece,
Ağlayamadı epeyce.

Terkettiği evi değildi,
Sadece
Yılları,
Hayalleri,
Emekleri,
Çocuklarının geleceği !

Ama,
Kopmuştu,
İp bir kere !

(17/08/07 08:09)
Perihan METİN