Bir kadın sevdim,
Gülüşüyle, güneşi toplardı.
Bakışıyla, yıldızları sabitlerdi gök/yüzünde.

Boyu, kâf dağını aşardı mesela!
Öyle ki, zümrüd-ü anka, kanat çırparak, ulaşırdı ona.
Asla yalan söylemez, kin, nefret, biriktirmezdi içinde.

Nûh’un gemisi gibi, kocâman bir kalbi vardı.
Herkese yardım eder, karşılığında, bir kibrit kutusu peynir;
İki üç zeytin tanesi, ve ekmek arası yağ kadar, mutlu olurdu aklınca...

Benim kadınım;
Karadenizden kopupta gelen,
Buram buram, çay kokardı, ince belli bardakta!

Teni;
Isparta da, kilim
Gazi Antepte, baklava olup, düşerdi dillere.

Aşkın beşiğiydi o;
Tüm nesillerin rahmi!
Kültürün, ve sanatın başkenti...

Bir kadın sevdim,
İstanbul da, Pierre Loti gibi aşık
Üsküdar da, kız kulesi kadar, gizemli.

O kadın ki,
Ele avuca sığmaz;
Onlarca imparatoru, kralı, sultanı devirdi!

Bana mı, ne yaptı?

Sadece kadınlığıyla, aklıma;
Öpmeye doyamadığım, o dudağıyla, ruhuma
Davetkar sözleriyle, yatağıma! Kanıma girdi.

Âh İstanbul âh, kadınım benim.
Allahın emri, Peygamberin kavliyle
Sana söz verdiğim gibi! Seni, bir başkasıyla, paylaşmaya hazırım...

20 Mart 2011 Pazar
Adnan Bilgiç