Kör karanlık gecenin masumiyetinde
Kini nefreti hapsetim yusuf’un kör dipsiz kuyularında
Yüreğime saplanan terketmeyen sevda hançeriydi
Hasreti içimde hep hapsetiğim
Yalnızlığın iki ucu uçurum
Bir ucunda sevdiğim
Bir ucunda ben
Acımasız gururuma yenildim
Gidiyorum ateş yutmuş gibi kor yüreğimde
Hani benim için, Dünya’yı yakacaktın?
Hani ölümde bizi ayıramayacaktı?
Bakışınla dağları titretirdin
Şimdi bu suskunluk niye?
Sus!
Pus!
Pusuda
Ne olur konuşma
Lal olsun o dillerin
Sus ne olur!
Gıybet ibriğinden çek artık başını
Yenildin
İntizârdadır her an dilim
Ne yazık!
Ömür boyu tutsağınmı olacaktım?
Ne mümkün!
Şimdi daha iyiyim
Hüzünlü bulutlardan kurtulup,
Özgürlüğü ilan etmiş nisan yağmur damlaları,
Kalem kırdım ferman yazmış
Öfkeli kırbaçların şaklayan gölgesinde
Lanet olsun aşkına, sanadır bu intizârım
Kalemim inliyor parmaklarımda
Yeter sus!
Kötü rüyaymış uyandım bitti
Sanmaki bakarım artık yüzüne
Git artık bu sahne bitti
Perde kapandı,
Git artık
Git..



TÜLAY*POLAT



gideceğim diyorsun.
git hadi, git! git! git!
arkana bile bakma.
beni hangi gün almıştın ki yüreğine…

hangi gün beni düşündün,
seni düşündüğümün yarısı kadar?
hangi resmim sabahladı başucunda?
hangi gece ağlayarak söndürdün yıldızları?
kaç sokak lambasıyla dertleştin,
kaç ayakkabı eskittin,
başıboş kaldırımlarda…?

OSMAN AVCI