Bilmem anlatabilecek miyim?

Sen, çiçek açmış yeşermiş, bir dal misali,
Çıka geldim ben,
Belki çok ıraklardan,
Kim bilir,
Bir şey aramaktaydım,
Öyle bir şey ki,
Kimsenin olmayacak,
Yalnız benim kalacak,
Aşk’ı, mutluluğu,
Bir ömür benle yaşayacak.

Bulmuştum galiba,
Bulduğumu sanıp inanmıştım da,
Kanat çırpıp dalına, öylece kona kaldım,
Aradığım mutluluğu, sende bulduğumu sandım.
Bir hatamı işledim,
Yoksa mutlumu kılamadım,
Kızdın mı dalına kondum diye
Ve ya bir dalını mı kırdım?
Senin için her şeyi seve, seve yaparım,
Ama böyle ekilmeyi hiç hesaba katmadım.

Şimdi iyi dinle beni, hatırla o cumartesiyi,
77’nin 2.Temmuz hediyesi,
Yağmurlu öğlen saat 2’yi.
Saatlerce bekledim o kör olası durakta,
Başım önüme eğik, eve geri dönerken,
Aklımdan geçenleri, ah bir anlatabilsem.
Bu hatalarından en sonu, ya öncekileri,
Beni sevdiğini sanmıştım meğersem yanılmışım,
Şimdi anladım ki dünyada doğru insan kalmamıştı.

Dönerken eve geri o yağmurun altında,
Gezdiğimiz günler geçti birer, birer aklımdan.
Sudan çıkmış fare gibi sırılsıklam her yanım,
Esirgemedim gözlerimden iki damla gözyaşını,
Bundan sonra sana elveda mı diyeyim, yoksa
Bu sözleri ben bura damı keseyim.

Şimdi ne yapacağımı bilmeyen bir şaşkın gibiyim,
Belki de seni seven gerçek bir deliyim.
Bu sözleri dizerken bir şişeyi bitirdim,
İkinciyi açarken uzun, uzun düşündüm.
Artık sana ne diyeyim gerçek bir yalancımı yoksa
İstemeyerek yaptığın, bu bir hatamı.
Aklımdan geçenlerin hepsini yazamadım,
Belki bu kafiyeleri arkadaşlarına okutursun sandım.

İçimden geçenleri böylece dizeledim,
Eğer bana kızarsan senden özür dilerim.
İliklerime işledi yağmurun her damlası,
Aşkından sırılsıklam olmak buymuş demek ki.

Bekir Yavuz
7.Temmuz.1977.perşembe.
Bahçelievler. İstanbul