Yavan kentin,talan şairleriydi onlar,
Kaplardı kent meydanını mısralı kaldırımlar
Yavan yaşama renk fışkırtan tümce binalar
En güzel caddesi,şair dili üzerinde çiçek açanlar

Şair baş...

Şair yaş...

Şair koş...

Koş... Koş...

Koş ki..

Kapıların kırığından aksın dışarı çürümüş yavanlar
Deliniyor mısranın çığlığından o duyarsız tavanlar
Korkma şairim sen,bil ki gücün sonsuza kadar
İçine de bakma sık sık sadece yüreğinden kan damlar


Şair dil...

Şair yel...

Şair sel...

Taş... Taş...

Taş ki...



Boğulsun aymazlık,kapılıp seline sürüklensin ruhsuzluk
Yenilsin seline demir parmaklık ve kurtulsun tel örgüden uyanıklık
Uygula sen tanrı vergilerini,göğüs aralığında büyüt sevgilerini
Sen şairim..! Asla unutma aşk ateşinin yakıcı desenlerini


Şair yan...

Şair don...

Şair san...

San... San...

San ki...


Ruhu taşa döner insanlığın,sen olmadan..
Aşk pervane olamaz ki,sen yanmadan..
Ah..! Ah şairim sen yan..yan..san..