Dümeni kırık köhne bir geminin denizde süzülüşü gibi kendimi kaybetmiştim,

Serseri bir kurşun misali, nereye çarpacağı belli olmadan yol alıyordum,

Ruhum bedenimi terk etmiş gibi, hayalet bir şehrin ortasında yapayalnız geziniyordum,

Esen rüzgarlar kasırgam olmuş; oradan oraya, dört bir yana savrulup duruyordum…



Herşeyimi yitirmiştim belki ama, inançlarımı asla kaybetmemiştim,

Her dibe vuruşun, bir sıçrama noktası olduğunu biliyordum her daim,

İlahi adaletin tecelli edeceğinden bir an dahi şüphe duymuyordum,

Biliyordum ki, elbet benimde ağlayan yüzümün, kahkahalar içerisinde güleceğini



Alnıma yazılan yazının gerçeğe dönüştüğü andı bu, sonunu görebildiğim,

Sen elimden tutanım, düşmüşken kaldıranım, başımı yasladığımda huzur bulduğum omzumsun,

Damarlarımdaki kanım, içtiğim suyum, ekmeğim, aşım, en güçlü tarafımsın,

Yönümü bulduğum pusulam, doğru yolumsun,

Sen tanrının bana bir lütfu, alnıma kazınan en kıymetlim, sen "ALIN YAZIMSIN"…


[