Çocuktum, Hümâ geldi, kanadına vuruldum!
O gün, bu gün semâda; aşkı, semaya durdum.


Hayattan aldığını, verme yaşı; yaşımız.
Yaşam denen hânede, penceremden gördüğüm.
Kemâline erdikçe, nedendir telaşımız!
Ahret suâlleri mi izlerini sürdüğüm!

Bedeli neydi ömrün? Diyeceksin ki; “Ölüm!”
Ya aşkın bedeli ne? Söylesene be gülüm!
Neden sustun! Baksana; bir şey demez mi külüm!
Söyle! Niye sözcükler ümüğünde kördüğüm!

Zora koşma kendini, önce derin nefes al;
İçini duya duya, gönlünü aklına sal.
Derûndan besleniyor mutlu biten her masal!
İnan teselli değil, mısralarda ördüğüm.

Söz: ölüm! Sükût: doğum! Sırrına erdiğin an;
Yan nurlu ateşinde, ömürden ömüre yan!
Yan ki; Sâlih olasın iklim iklim parlayan!
Boşa değil mîzânı dünya ahret yorduğum.

Gecenin günü varsa, dünyevîn uhrevî var.
Her can kendi düşünü; karar, örer ve sıvar.
Soru, soru içinde; düşünceler taş duvar;
Elbet bir gün çözülür, kör gördüğün her düğüm.


Sevgili, aslolan aşk; aşklandıkça duruldum;
Sevginin dergâhında, aşk(l)a kendimi vurdum.

21.08.2010 02.46
25.08.2010 16.20

Salih ERDEM / AYDIN