Kalabalık bir istasyondayım
Her yanda şaşkın yolcular, ben gibi
Huysuz, umutsuzlar sanki sebepsiz
Aniden çakmış şimşekler yüreklerine
Karışmış pusulalarının dört bir yönü

Sorayım desem kimse kimseyi bilmez
Görünmez damlalar bütün gözlere toplanmış
Elleri alınlarında
Hepsi de farklı yönlere dalmış
Hepsi de kaçan kendi trenin ardından bakakalmış

Tutacak bir el arıyorum
Avuçların hepsinde bir yalnız soğukluk var
Ruhlar köhne bir yalnızlığa tutunmuş
Yüzlerde beş parmağın izi
’Ah Felek!’, diyorum, "Ah Felek!"

Mesafesini tayin edemediğim bir ses duyuyorum
Kulaklarım pür dikkat
Tanıdık bir hıçkırık sesi bu, biliyorum
Sahipsiz diyor gözlerim
Belki de, bekli de benim diyorum

Tabelaya takılıyor bakışlarım
’Kaçan Tren İstasyonu’ yazıyor eski püskü harfler
Niye buradayım, niye buradayız
Sesleniyorum etrafa ’ Olmaz bu, olamaz
Belki de bu bir rüya’
Parmaklarım saymak için uzanıyor
Ne mümkün
Arkamda koca bir dünya

Gölgem çaresizlikten sürünüyor ardımda
Duyuyorum haykırışını, " Tren kaçtı!", diyor
Gökyüzünü mü kaplamış, düşüncelerimi mi kara bir bulut
Elimi siper ediyorum alnıma diğerleri gibi
Haykırıyorum içimden, belki de bir dua bu
Gözlerimin aradığı tek şey var
Küçücük bir umut
Küçücük bir umut