Dostnâme…


Mâna kattın âleme
Cânımsın benim dostum
Başkasından bana ne
Varım yoğum sen dostum

Yüzünü görmek kâfi
Kokunla bile coştum
Güzel geçer o günüm
Yeter ki sen gül dostum

Dağı aşar gelirim
Yolu koşar varırım
Derdim atar gülerim
Gel de yeter dostum

Dostum sana ben dostum
Senden evvel pek boştum
Nice menziller aştım
Şükür ulaştım dostum

Göz açınca aklımda
Gece hemen düşümde
Sabah olup kalkınca
Özlerim seni dostum

Sen yersen bende yerim
Elinden su içerim
Candan bile geçerim
Yeter ki iste dostum

Dizin dibi cennetim
Sensizliğim cinnetim
Neş’emdir hep varlığın
Benim vefâlı dostum

Tüm davalardan caydım
Nice zevklerden geçtim
Cemâlin gördüm ay’dım
İyi ki varsın dostum

İnsanlar sultanısın
Âlemlere nûrsun sen
Melekler gıpta eder
Yüceliğine dostum

Sen ki gerçek dosttansın
Gönüllere dolansın
Neyzen sensiz ne yapsın
Bırakma beni dostum

Hakk’ın dostu yüce peygamberime (SAV) sâlavat...

02.36 – 10 Mart 2011 / İstanbul