Bir gün bir ulu kişi
Gelin demiş yarenler
Yaşamın sırlarını
Anlatayım sizlere
Siz de çözün bu işi

Sevginin sırrı budur
Her kim ki çözer ise;
Başımın tacı odur

Sofralar hazırlanmış
Kuş sütü bile varmış
Uzaktan gelenleri
Tatlı heyecan sarmış

Orta yere konulmuş
Çeşit çeşit yiyecek
Bu yemekten yiyenler
Daha var mı diyecek

Yalnız bir şartla demiş
Daveti veren kişi
Kaşıklar benden olsun

Görevliler dağıtmış
Herkese kaşıkları
Sapları birer metre
Yemekler katre katre
Her bir yeri doldurmuş

Ne yapsalar olmamış
Kaşık ağza sığmamış
Çoğu yere dökülmüş
Karınlarsa doymamış

‘’Madem ki hiç olmadı
Önce bana dediniz
Demek ki paylaşmayı
Sevgiyi bilmediniz
Güzelim yemekleri
Bu yüzden yemediniz’’

‘’Sizin sevginiz dilde
Kitapta yok kaynaşmak
Üretip paylaşmazsan
Neye yarar çalışmak’’

Daha sonra demiş ki;
‘’Şimdi sıra sizlerde
Bu işi çözerseniz
Sevgi vardır gönülde’’


Sofraya kurulmuşlar
Paylaşmayı bilenler
Uzun saplı kaşıklar
Uzanmış tam karşıya
Kardeş kardeşe vermiş
Sıcak sıcak yemeği
Yemişler doya doya
Karınlar doyduğunda
Herkes görmüş emeği

Herkes bir güzel doymuş
Sevgi,paylaşmak buymuş
İşte demiş bu ermiş
‘’Verebilen güçlüdür’’
Sevginin sırrı buymuş