Gelmeni beklemekten, geçmiyor zaman saat
Sensiz geçen ömrüme, yıla alışamadım
Gönül bayram etmiyor, çile dolu bir hayat
Saçına dokunmayan, ele alışamadım

Gam treni yol alır, karanlık çöker başa
Yüz parçaya bölünür, içimi döksem taşa
Kaç ırmağı taşırdım, bak gözden akan yaşa
Gözlerimi kurutan, sele alışamadım

Her cefana katlandım, usanmadım nazından
Kara kışa tutuldum, bu ömrümün yazından
Nağme gibi inlersin, şu gönlümün sazından
Ayrılıktan dem vuran, tele alışamadım

Yüreğinde olmasın, sevgiden yana kinin
Dünyaları değişmem, yerin ayrıdır senin
Bin bir çiçekte kokun, abu hayattır tenin
Gönlümün hercaisi, güle alışamadım

Yıldızlar kıskanıyor, seni güneşten aydan
Gönül ferman dinlemez, ok çıktı bir kez yaydan
Tut yüreğin ucundan, dokunsun cana faydan
İçimde yansın ateş, küle alışamadım

Söz anlamaz gönlüme, durak oldun iz oldun
İçten içe yanarım, bu bedende köz oldun
Yokluğun öyle zor ki, bildiğim tek söz oldun
Hayallerimi çalan dile alışamadım

Bülbülün güle olan, feryat figanı yetsin
İnsaf merhamet eyle, bunca çektiğim bitsin
Evvel ahir ölüm var, can muratsız mı gitsin
Gönül kalemi yıkan kula alışamadım

IŞIK her dem ararım, niye çıkmıyor sesin
Bu yürek sana tutkun, eller ne derse desin
Yoluna baş koymuşum, kavli kararım kesin
Seni benden ayıran ile alışamadım


Azimet IŞIK 22.02.2011 Saat.20.30 İSTANBUL

Şiirime yorumuyla destek veren can dost Hayrunisa hanıma saygım çokça