3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
723
Okunma
devrik gün
kılı kırk yaran güneş
ısıtmıyor işte yokluğunu
ne kırmızıda savruluyor kalem
ne mavi damlıyor kanatlarından martıların
öylesine bir nefes alış verişi değil adını yutkunmak
yangını bitmeyen ellerin
heybesinde sakladığı
küçük kız çocuğu kadar masum
ve en azılı düşlerin
arkasında kıvrılan fahişe kadar içtendir
yüreği zamanın...
mümkün olan herşeyi imkansız kılan zaman
harami cephesinde çerçevesi kırılan ay
tutsaklığını bitiremeyen memleketlerin
amansız
ansız apansız inen kor ateşidir özlem...
Cevap Yaz