Kışın daha da grileşirdi sanki
Yoksul sokağımızın yollarına dizili taşlar
Dışarıda ıslık çaldığında serin rüzgâr
Yerimi alırdım sıcacık sobanın arkasında
Çocukluğumun uzun kış gecelerinde
Kimi kestane pişer
Kimi de çay demlenirdi o sobanın üstünde
Ve ben
Yanan sobanın çıtırtısında
Taa yüreğimi ısıtan sıcaklığında
Çok severdim
Dergilerimi ve çizgi romanlarımı okumayı
Yanı başında
Okumaktan öte, her sayfayı çevirişimde
Yaşardım tüm serüvenleri bende
Bilmiyorum
O dergilere, kitaplara
Yansıyor muydu hüzün hissi
Ama
Abdi İpekçi vurulduğundan beri
Daha bir eksik
Daha bir yarım kalmıştı Milliyet Çocuk Dergisi
Yine de
Bir şey vardı tarif edemediğim
Öyle bir şey ki hüzün ve korkulardan arındıran
İçime huzur veren
Çocukluk muydu yoksa bilemem
Televizyonumuz siyah beyaz, hem de tek kanalken
Bir şey vardı dünyamızı rengârenk eden
Belki de bize kol kanat geren
Ana babamızın varlığıydı sanırım
Yoksa çocukken küçücük yüreklerimize
Koskoca bir dünyayı sığdırdın da
Bizler büyüdükçe o dünyamı küçüldü Tanrım…


Gürsel İLERİ