yapraklarına çiy düşmüş,
çiçeklerle bezeli bir bahçede gezinirken,
hayal ederdim seni, onlarla konuşan,
ve güllere aşkını anlatan bahçıvan gibi...


acaba mutlu muydun, gülümser miydin,?
yoksa asık yüzlü mü? Nasıl biriydin,
uzaktan izlediğimden, fark edemezdim…


bir sesinin yankısı, bir de kokun gelirdi,
uyanmama yakın, tan vakitlerinde,
sesini, içli bir türküye, kokunu fesleğene,
benzetirdim...


sonra yanıma geldiğini hayal eder,
küçük bir kız çocuğu, olurdum aniden,
en masum ve en yalın haliyle,
sevgiyi sen öğret isterdim,
gözlerindeki hüznü gördükçe içlenirdim…


bakışlarında kendimi bulmak,
senli düşlerde kaybolmak,
hep seninle olmaktı tek isteğim,
ve hep böyle bir resmi hayal ederdim,
seninle süslediğim hayaller cennetindeyken...


ne tasa kalırdı yüreğimde,
ne de üstesinden gelemeyeceğim bir derdim,
sevgi dolu bir dünya kurardım ikimize,
ve seni hep fesleğen kokulum diye severdim içten içe,
utanır söyleyemezdim, seni deliler gibi sevdiğimi,
parantez içi kalırdı tüm kelimelerim…


keşke tüm hissettiklerimi söyleyebilseydim,
biliyorum artık çok geç, faydası yok dövünmenin,
Söylediklerim ve söyleyemediklerim,
altı çizilmemiş satırlar içinde kaybolurken,
ben, gene bir başına ve gene özleminin esiriyim,
ve seni sevmek müzmin bir hastalıkmış,
hayalin beni terk ettiğinde anladım…


Hatice AK/15.02.2011