Yirmi nisanda dünya son nuruna kavuştu.
Bir haberci sevinçle dede evine koştu.
Yüzlerde bir tebessüm, yüreklerde muhabbet,
Dede sevinçle dedi, O’nun adı MUHAMMED.


Yerde insanlar övsün, gökte ise melekler.
Yüzüne âşık olsun semalar ve felekler.
Yetim, öksüz büyüdü, Abdullah’ın goncası.
Ne ders aldı birinden, ne de vardı hocası.

Daha nebi olmadan, oldu lakabı emin.
Ona hayrandı sema, O’na âşıktı zemin.
Güneşten korumaya bulutlar yarışırdı.
Sözleri hikmet dolu, dargınlar barışırdı.

Kırk yaşına girince peygamberlik verildi.
Beşeriyet onunla hayat buldu dirildi.
Kavminden bazıları karşı çıktı bu dine.
Hicret izni gelince kucak açtı Medine.

Hak gelince elbette batıl zail olacak.
Yeryüzüne İslam’ın kutsal nuru dolacak.
Yirmi üç yıllık gayret zaferle noktalandı.
Beklenmedik bir anda Peygamber hastalandı.

Melekler saf saf inip verdi nebiye muştu.
Davete icabetle Rabbisine kavuştu.

28/02/2007 Yaşar TAŞKESEN