öyle kopuğum ki…
öyle çaresizim ki..
öyle dipteyim ki.
Sana çok ihtiyacım var…
git-gellerdeyim..
ha düştümmm…ha düşeceğimmm..
öyle sınırdayım kiii….
öyle uçtayım kiii….
Yangın..yangın yeri yüreğim..alev alev yanıyor..
hayatın aralıklarında kaybediyorum gene kendimi dün gibi
çaresizliğime ağlıyorum iç çekerek
ellerim bana isyanlarda…tıpkı gözyaşlarım gibi…

pınarlar gibi yudum yudum aksan bana…
kelimelerin şebneminde damla damla konsan bana…
alsan beni..
yep yeni paragraflar kursan,
sonu açık kalacak yep yeni parantezler açsan yüreğinde…
yada;
yada koparıppp alsan Senden kalanları bu bedenden..
yanıyor…
alev alev yanıyor çıktığın yer…

kanıyor,
atar damar gibi tık tıkk tıkkk..durmamacasına..
parçalıyor bütün çeperlerini Senle dolu yüreğimin…
hüznü bol sevdanın harabeye döndürdüğü bu virânenin tepesinden
yükselen dumanları çekiyor …çekiyorrr..
çekiyorumm katran karası olan ruhuma ruhuma…
yaktın beni…yaktın….
çaresizliğime,
Sensizliğime ağlıyorum kirpik arası mola veremeden dolu dolu
ağlıyoruz; bütün beden katıla katıla…sarsıla sarsıla….
yıkılana kadar ağlıyoruz..
mutluluk öznesinin ruha yansımasını tammm hissettim …derken
neden hep ters eser,
nerden çıkar bu soğuk rüzgâr,
neden hep bana,hep bize doğru eser..?
neden dirseklerimizi masaya dayayıp,
ellerimizin içine aldığımız yüzümüzdeki o sımsıcacık bakışların
ardındaki o inanılmaz hâz, tarifsiz heyecan
ve mutluluk “hiçç bitmesin”derken, biter..? ?
neden hep maskeli süvari çıkar karanlıktan;
kara pelerini,kara maskesiyle..?
neden ona toz kondurtulmaz da,bir çırpıda yok oluverir,
atılıverir az önceki sevgi dolu bakışlar bir kenara?

Offfff…
Çaresizliğimi,
Özlemimi,
Göz yaşlarımı hisset….

Hüznü bol bir sevdayı çakıyorum yüreğime yüreğime yumruklarımla..

Alllll beni
Yep yeni paragraflar kur….
Yep yeni parantezler aç…sonu açık kalacak…..
Hadiii…
Bekliyorum…
Gelllll bahar muştularıyla..
Gelllll …
Hadiiiii…! .
Yada….

Süleyman Altunbaş