"unutma ki
her seven adsız bir kahramandır
unutma ki
insan sevebildiği kadar insandır" diyen şairimizdir Ümit Yaşar Oğuzcan.

Hayata ve topluma dair çarpıklıkları açıklıkla gözönüne seren sözlerinize, satırlarınıza katılmamak mümkün değil.
Tek bölüm hariç.
'CANANIN İŞKENCESİ BENİM İÇİN EMİRDİR.
CAN,CANAN İÇİN BU GÜNE KADAR NEYE RAZI OLMADI Kİ,
İŞKENCEYEDE RAZI OLMASIN?' demişsiniz.

Anlaşılıyor ki; Kastınız sevenin, sevdalı gönülün sevgiliden gelene razı olması, sevmekten sevdiğinden vazgeçmemesi.
Sevme/sevilme dünyanın en yüce duygusu. En insani, güzel, özel olanı..
Lakin bir yürek seviyor, sevmiş diye cefa, eza da yapmamalı, yapılmamalı diye düşünüyorum. Sevmek/sevilmek demek üzmek ya da işkence etmek yahut nasılsa seviyor, çekti, çekiyor, katlanıyor, katlanır, çeker diye acı vermek değildir, olmamalıdır.

Çünkü; Sevmek sevildiğini bilmektir. Can yakmaz, yakmamalı sevgiler. Yakılan can varsa ortada sevgi yoktur; sevgisizlik peydah olmuştur. Zira sevme kıyamamaktır.

Beğeniyle okudum. Ancak; darılıp kırılmayacağınızı düşünerek 'Şiir'e istinaden düşündüğüm iki hususu da demeden geçemeyeceğim.

İlki; Okuduğum şiirden ziyade Nesir (düz yazı) tarzına daha uygun geldi g/özüme ve yazı bölümünde yayınlamanız sanki daha uygunmuş diye düşündüm.

İkincisi ise; Tüm sözlerin büyük harfle yazılmış olması da doğrusu yordu g/özümü ve ne gerek?

Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz.
Saygımla...