geçenlerde birine kızıp,

telefonunu sildim.

sadece o kadar mı?değil elbette,

telefon ve bilgisayardaki tüm

bilgileri silmişim.



aradan 1-2 gün geçmeden,

bende bir sıkıntı,bir pişmanlık:

neden sildim diye..

sıkıntı üzüntüye dönüştü.

öyleki:



5 şubat günü,(en mutlu günüm olmasına rağmen)

bendeki durgunluğu hastalığa yorumlayıp,

ertesi günü geçmiş olsun diye aradılar dostlarım.

bir bakıma haklıydılar:o’ na hasta olduğum doğruydu.

neyse...



düşünürken,bir anda:

buldum,buldum diye bağırdım.

aradığımı bulmuştum:

daha önce organ bağışı kartına,

onun numarasını yazmıştım.



bana verilen kesin talimat:

madem organ bağışladın,

kartı sürekli yanında taşıyacaksın,dediler.

ben de o kartı kalbimin üzerine gelecek şekilde taşımaya başladım.



artık,onun numarasını aklım değil,

kalbim ezberlemişti.o aklıma geldikçe;

elimi kalbimın üzerine koyunca,

kartı dolayısıyle onu hatırlamaya başlıyordum.

artık ona ulaşmak için elime kalbime koymam yeterliydi.



buldum,buldum diye bağırmam da,

sevinçten havalara uçmamda,

herkesi sevmem de,

mutlu olmam da haksız mıyım dostlar?