Dün okuduğum ve beni çok etkileyen
zekibekar dostumuzun ’Bedirhan’başlıklı şiirine nazîredir.

Sana geliyordum dost söz verdiğim saatte
İki simit almıştım, biraz da kuru pasta
Bilirsin ki dururdum ettiğim her vaatte
Ve yine malûmundur kalbim yıllardır hasta
Arada o pis sancı sol yanımdan yoklardı
Hani dalga geçerdik onlar öncü şoklardı

Kulübemden dışarı atmıştım bir kaç adım
Yakmıştım bir cigara, fiyakam yüz elliydi
Zaten son zamanlarda yoktu hiç tuzum tadım
Yıkıcı bir depremin olacağı belliydi
Ateş düşmüşçesine yandı birden sol yanım
Bu hepsinden farklıydı çok fenâ yandı canım

Nerde bu haylaz diye merak ettin emînim
Yanlış anlama Zeki, Vallahi gelecektim
Azrâil bırakmadı, tutamadım yemînim
Kalbim fırsat verseydi dağları delecektim
Bacaklarım titredi, birden yere yıkıldım
Seni yalnız koydum ya en çok ona sıkıldım

Ben Bedirhan sahilin kavruk tenli çocuğu
Balıkçı idim amma ağlarım hiç dolmadı
Sana bırakıyorum bu eskimiş gocuğu
Biliyorsun hayatta başka şeyim olmadı
Haydi hoşçakal gözüm beni kafana takma
Sana gelemedim ya n’olur kusura bakma.


.