Halkı umurunda mı, kendi yatta, yalıda?
O uçakla gezerken, halk bineksiz yayandı.
Zulüm pâyidâr olmaz, işte her şey ortada
Halkın ayak sesleri, görene gün sayandı.

Tunus’ta başlasa da, birden ülkeyi aştı
Suriye, Yemen, Ürdün... Fas, Cezayir karıştı
İşte Mısır ortada, meydanlar doldu, taştı?
Ne şah tanır/ne kral, uyuyan dev uyandı.

Huzur bulurum sanma, dövizle, altın ile
Elindeki mal, mevki, bir gün gidecek yele
Kaçsan da/kaçmasan da, kendini verdin ele
En kötü soyguncuysa, kendi halkın soyandı.

Bu asrın insanının, kuru lafa karnı tok
Hem maddeten hem mânen, huzur ister daha çok
Halklar yoksul/perişan, özgürlük yok; aş/iş yok
Bitsin artık bu zulüm, ok kemiğe dayandı.

Çağrılara kulak ver, kurtarmak için canın
Daha fazla direnme, bak çevrildi dört yanın
Nâ Hüsnü/nâ Mübârek, sızlamaz mı vicdanın?
Tahrir meydanında halk, al kanlara boyandı…

06/02/’11
Hanifi KARA