Kapkara simasında riya sıvası kat kat,
Merhametten nasipsiz, gülmez muşmula surat.

Özünde öbek öbek yükselen bir “ben” durur.
Belki de firavundan miras kalmış “gen” durur.

“Her şeyi ben bilirim gerisi fasa fiso”
Dercesine çalımlı benlikten çıkan ses o.

İnsana hakir bakar her âdeme hörelir,
Muhtemelen bu sesi son nefeste körelir.

“Er Kişi” niyetiyle gömülürsün gün gelir,
Sanma sakın ardından makam, mevki, ün gelir.

Sen gibi nice gafil sonsuz sandı âlemi,
Hak ile yeksan oldu, kırıldı kör kalemi.

Kamil olan insanın yâd edilir eseri,
Bunu idrak etmeyen, ya ahmak ya serseri.

Kendi nefsin ardından dolanırda durursun,
Fazla sürmez bu şaşa ters poyrazla kurursun.

Aklını kaybetmişsin, sen sana yabancısın.
Sade kendine değil sen bana yabancısın.

Bu devran böyle sürmez dön gel vakit var iken,
Batar ayaklarına zehirli kara diken.

Hor görme garibanı hor görme bir âdemi,
Çanakkale’ye verdim, ben tam iki dedemi.

Dudaklarından düşmez vatan millet Sakarya,
Son bulur saltanatın biter bir gün bu arya…

28.01.2011 Kütahya