Dışarıdan baktığımda bir ben görüyordum,
Hayat sadece bu benden ibaret sanıyordum.

Yıllarım bu benimi başka benlere tanıtmakla geçti,
Bir de baktım bu sadece akıntıya karşı kürek çekişti.

Gün geldi ki Yunus’un söylediği söze takıldım;
‘Beni bende demen bende değilem,
Bir ben vardır bende benden içeri.’

İşte o anda benden içerideki benle tanıştım.
Arkadaşımı bulmuştum yalnızlık nedir unuttum,

İçerimdeki ben konuşunca bütün diller susardı,
Çünkü O yanlış söz bilmez, dalkavukluk yapmazdı.

Yeni ben gözlerini kapayamadı olan bitene,
Dili de sivrileşti ,vurdu insancıkları yerden yere.

Bir de baktı ki kimsecikler kalmamıştı etrafında,
Üzüldü hırpaladı kendini, herkes bir değerdi aslında.

Onu demek istememişti ,sadece göstermekti göremediklerini
Dışarıdaki benler acımasızdı kaçtılar gizlemek için bilmediklerini.

Yeni ben heyecana kapılıp acele etmişti,
Biraz demlenmek gerek onu fark etmişti.

Bugün bir de baktım ki iki benler tanıştı,
Mutluluktan olacak benler sarılıp kucaklaştı.

İkisi de aynı dili konuşup, aynı görünüyorlar,
İşte bu! dedim ve ekledim;
‘Ya olduğun gibi görün, ya göründüğün gibi ol.’

Mevlanamın sözünü anlamak kırk senemi aldı,
Hala öğrenemeyenler bu yıl da sınıfta kaldı.