Kaderim beni sorgulayan bir hakim,
Karşısına çıkıp konuşmaya yok hakikim,,
Tutsak olsada duygularıma musikim;
Dost harfler değil, mühürlü gözlerdir beni vuran birikim.

Duydularım hapsedilmiş bir sanık,,
NEeye bilmediğim bir şeye sürekli yanık,
Toparlayamıyorum hislerimi, sağa sola dağınık.
Çok yüzlüler inkar etsede; Gözlerim herşeye tanık !

Çıkacak sözlerime dilim olmuş gardiyan,
Kötüyü söyleme diyor, gerekirse ateşte yan !
Kurşun yaram değil ki, onurumdur kanayan.
Haykırsamda faydasız, yokmu derdimi anlayan ?

Ellerim yanlışlara nöbet tutan bekçi,
Kim mutluluğumu oniki’den vuran bu zalim tetikçi ?
Peki ya her bastığım yere önem veren terlikçi ?
Kim etrafımı kör mermilerle saran tüfekçi ?

Gözlerim gireni çıkarmayan bir hücre,
Algılar her türlüsünü, kaçacak yer yok ne çare !
Kim sevgi ağacımı kemiren zehirli fare ?
Dilim yapar şahitlik, hiç şüphesiz iyiliklere.

Sevdiklerim benzer yarayı kapatan merheme.
Hiç fayda etmez ne yazık ki beni yakan mazime.
Çok severler beni, gittiğim yönden basarlar izime.
Dava kapandı artık, kaderim Hayat- ı Mahkeme !



SERHAT ERTAŞ