Ne ÇoK ÖLDüK BiZ… YaŞaMaK İÇiN

Vazgeçilmez en ağır günahımdın benim için
Neden hep acılardan yana yol çizdi bize zaman ?
Çok sevilmekten de sıkılırı mıydı bir insan ?
Yaşanan her şeyin arkasında bir sonsuzluk vardı…
Ama bu sonsuzluğun adı neden hep ayrılıktı ?
Kalıpta bu şehri yok etmeseydin olmaz mıydı ?
Suyla toprağın bütünlüğü gibiydik bozmak sana yakıştı mı ?
Arkanı dönüp hiçbir şey demeden gitmek miydi ölümün adı ?
Oysa ne çok öldük biz… yaşamak için…
Biz seninle küçük bir çocuğun masum bakışlarındaydık…
Biz seninle bir ressamın tuvaline sürdüğü her rengin tonundaydık…
Biz seninle bir şairin en can alıcı satırındaydık
Biz seninle ateşlere uzanan yollarda yürümekten hiç korkmadık
Zamansız bir başlangıçtık…
Duymayacaktık hiç ayrılığın ayak seslerini
Olmadığın hiçbir yer olmayacaktı
Hiç bitmeyecekti uykuların en güzel seni gördüğüm on saniyelik dilimi
Sen hep kalacaktın ; nefes almak bana hiç yasaklanmayacaktı…
“Yarım kaldı” cümlesi artık hiçbir lügatta kullanılmayacaktı…
Yaşanılan ve Yaşanacak tüm güzel anları da götürdün kendinle
Sığmıyor içime bu zamansız veda
Şimdi damla damla ölüm yağıyor üzerime
Oysa ne çok öldük biz… yaşamak için…
Bilinç altına yerleşmiş zifiri karanlığın en aydınlık noktasıydın
Ayrılığa giden geceler çoğalırken aydınlık fayda etmez ki
Koşar adım ayrılığa gitmeyi istemesen olmaz mıydı ?
Artık sen öldün… ve ben bu sevdayı kalbime gömdüm
Bertaraf olan bu aşktan yana artık hep yastayım
Oysa ne çok öldük biz… yaşamak için…

GöKHaN YıLDıZ (15/01/2011)