‘Sen’i, öylesine sevemiyorum ki;
Öylesine değil,
İşte böylece seviyorum.
Avucuma şiir,
Alnıma yazgı oluyorsun.
Ar damar çatladıkça,
Tekrar kaynatıyorsun ellerinle.
‘Sen’i, öylesine sevemiyorum ki;
Bakma öylece,
Böyle bakışlarında seviyorum.
Satırlarımın şaşkınlığına bürünmüş,
O gözlerinde bitiyorum sana…
‘Sen’i, bir ananın elleri kadar,
Şefkatli seviyorum…

Gönlümün alçaklığına hapsediyorum;
Yine alçakça bi akla sahip oluyorum.
Sana muhtaç;
Asit yağmurlarına kırışıyor cildim.
Önce bulutlara komut veriliyor,
Buhara atlıyor damlalar sıra sıra…
Sonra da;
Sen şimşek, bense gürrr…!!!
Işığın hızı ya…
‘Sen’, zamanla öncesin;
Ama aslında, aynıyız!

‘Sen’i, bana gebeledim,
Şimdi ismine gebeyim.
Birazdan gelirsin dünyama…
Ama ‘sen’ önce, ‘sen’i yaratan ile konuş,
Meleğinin ben olduğunu söylesin sana;
Yabancılık çekme sen de.

Gözlerinin gülüşünü kucakladım;
Benliğimin canına pahasına,
Paha biçilmez ellerin…
Evladına kavuşmuş bir ana gibi;
Yâr olayım sana…
Gözlerinin merceğinde kaybolarak;
Diyar olayım sana…
Sözlerinin tek hecesine boğularak;
Kalıp olayım sana…
Neyse…
Sende başlayıp, sende sonlanayım işte…
İçimden bir ukte verip sana,
Sana gurbet olayım…
Âşıkların aşka gerdikleri tel gibi,
‘Uzun’ ve ‘ince’ bir bakışa kör olayım.
Sende olayım sende...!
Derdime ip dikip,
İğneden ipek dokuyayım;
Ve sana kuşanayım sana…!
Yüreğimin fedakârlığıyla,
Senden değil, sana vazgeçiyorum sana…!

Tohumdan oluşmuş kalbim;
Umarsız sığdırıyor aşkı arşivine.
Bense, anlamı olmayan kelimelerle,
‘Sen’lice sözlüğün editörü oluyorum…
Kelimelerim, ‘A’dan ‘Z’ye değil,
‘Elif’ten ‘Ye’ye…
Bir ‘elif’in miktarı kadar uzadın avuçlarımda.
Bir ‘vav’ın bükülmüş boynu kadar ;
Saygım sonsuz sevgine…
Şükür olsun ki;
‘Sen’i, ‘ben’ledim gözlerime.
Çok alımlı oldum;
Yapay makyaj gibi,
Akmıyorsun da kirpiklerimden…
İşte kalbimde, tohumdan bir kalp,
Çok şükür Ya Rab…!

Gözlerime kömür çekilmiş;
Gece karasıyla,
Parlıyorum sana.
Hey bre sabır!!!
Tüfeği dayamışım beynimin sana odağına,
Aklımın, ‘sen’i mırıldayan yanına sıkmışım…
Sıkmışım gözlerimi, ısırdığım dudaklarımın ardından.
Ahh!!!
Ölmüşüm ‘sen’de;
Soyum sana dayanmış.

Birden yüreğimin sessizliğine kaçtı kulaklarım;
Kulaktan misafir oldum…
Meğer, yüreğim ölmemiş.
Kurşunu geçirmeyen bir ‘sen’ giydirmişim de;
Mürekkebim yeni düştü kalemime.
E biraz köşeli galiba…

Sonsuz -bir- hayattan,
Soylu bir ‘sen’e vurgunum…
Siyah gecelerin koynunda uyukluyorum.
Yeteneği veren Rab’be dua ediyorum.
Şükrediyor bedenim.
Ensemde uyuttuğum terimle,
Bir soğuma geliyor sırtıma.
Sonra titriyorum hastalığıma.
Hasta oluyorum sana…
Doktorum Allah,
Reçetem z-a-m-a-n…
Sabrı ondan diliyorum.

Bilmediğim bir yıldız kayıyor gözlerimde,
Bir ‘sen’e aşk oluyorum yine…
Aşk oluyorsun bende,
Aşkımın koynuna kuş konuyor(sun) yine…

Kübra ŞENAL