Anneler... Annelerimiz. Kimseye nazımız geçmedi o'na geçtiği kadar. Kimse düşünmedi beni/bizi o'nun kadar.
Kah zıtlaştık, kah birlikte güldük, kah arkadaş olduk, kah anne-çocuk.
Seneler geçtikçe anne/baba olunca daha da bir anlar olduk annelerimizi.
Anneydi o; yeri gelir kızacak yeri gelince sevecekti. Her yolu öğretmeye çalışandı 'O'.
Karşılıksız tek seven, almadan veren. Kim bu kadar emek harcar ki bir insana?

Büyümeyelim yanınızda, büyümeyelim, büyütmeyin g/özünüzde. Büyütmesin hayat denilen size sarılırken. Almasın çocukluğumuzu elimizden, çocuk kalalım hep yanınızda.

'anne ben geldim
kocaman kadın olan ama senin küçük kızın geldi
dizlerin duruyor mu anne başımı koyacak?!'

Her derdimize derman olan, anlayan, konuştukça içimizi ferahlatan cefakar, vefakar, özel insan 'Annelerimiz' ve 'Babalarımız' ödeyemeyiz ne yapsak haklarınızı. Bize insanlığı, sevmeyi, saygıyı, edebi öğrettiğiniz ve karşılıksız bunca sevdiğiniz için teşekkür ederiz sizlere.

Tebrikler Sn. Şair.
Saygımla...