Hüzünlü halime, bakmayın benim.
İçim huzur dolu, dışım derbeder.
İlahi kudretle, nurlanır tenim.
Yazgı Allah’tandır, bilen sabreder.

Geceler uzundur, uykuyla geçmez.
Şeytana uyanlar, sabırda etmez.
Şairlik Mevla’dan, her kulu seçmez.
İlham yaratandan, bilgiçlik yetmez.

Yoksul Yunus niçin, gitti dergâha.
İçindeki ateş, yaktı bendini.
Çile çekti erdi, orda selaha.
Ham topraktı pişti, buldu kendini.

Mal mülk ateşiyle, yanmasın gönül.
Kibir deryasında, boğulma sakın.
Küçüğü severken, uluya eğil.
Her şeyin sonu var, kıyamet yakın.

Yüce Mevla verir, isterse vermez.
Hak edenler içer, pirinden dolu.
İblise uyanı, Rabbim de sevmez.
Terk etme ey şair, o nurlu yolu.

İmparatorlar var, sultan padişah.
Müstahkem kaleler, yıkılmış gitmiş.
Hani nerelerde, mağrur şehnişah.
Surlar yıkılınca, saltanat bitmiş.

Hakk yolda olanlar, hep galip geldi.
Hidayet Allah’tan, hak eden alır.
Ferhat Şirin için, dağları deldi.
Şeytana uyanlar, hep yolda kalır.

Benim yönüm belli, dönemem asla.
Ben şair kulunum, içim dışım bir.
Geçirmem ömrümü, yeisle yaşla.
Yaratan isterse, yapar kulu pir.

Garip Türkmendağlı, senle ayandır.
Yakar bedenini, sevginin koru.
Küçüğe büyüğe, saygı duyandır.
Mücadele eder, görse de zoru.
HİLMİ CAN.
4.ARALIK.2010.

(3140)