Neş’emin sebebi sensin.
Elemlerime de sebepsin inan…
Bir dem hüznün mahveder beni.
Bilsem ki gözyaşlarında bir zerre payım var.
Gözlerim başkasına baktı diyedir hüznün.
İşte o an kendimi yok sayarım.
Âmâ kalırım demem, gözlerimi oyarım.
Zira,
Sensiz kalırsa gönlüm söyle, ömrü nide ?
Sensizlik korkusuyla akar, ab-ı dide..

Ruhumda volkanlar kaynar,
İnan ki gözlerinde olsa bir nebze hüzün.
Değil sensizlik,
Sensizliğin korkusu bile acıdır ölümden.
Reçetesi sensin,
Formülü sendedir mutlu yaşamanın.
Senli hayatımın bir dem sektesi,
Binlerce kez ölümüdür bu canın.
Zira,
Sensiz kalırsa gönlüm söyle, ömrü nide ?
Sensizlik korkusuyla akar, ab-ı dide..

Manyetik alanıma öylesi girmişsin ki sen yâr..
Yeryüzündeki tüm lisanlar susar, olur lâl.
Öyle bir sevda-ı nihan var ki bende.
Yazdıklarım aslında tüm âleme üryan.
Mecnûn vakıf olsaydı hal-i pür meâlime,
Bin kere ölürdü utancından..
Zira ondan fazla benim daim giryan.
Ey can içre canım.
Sakın, sensizlikle cezalandırma beni sakın !
Bir anı bile öldürür beni firakın.
Zira,
Sensiz kalırsa gönlüm söyle, ömrü nide ?
Sensizlik korkusuyla akar, ab-ı dide..

Mustafa EROL