Bir destan yazayım arsız kişiye
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan
Mecali olmasın başın kaşıya
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan

Söz verir sözünde durur er kişi
Sözün ne olduğun bilmez her kişi
Dostu yarı yolda koyan bir kişi
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan

Mevla’m koç yiğidi dara salmasın
Yeşersin bağları gülü solmasın
Mert adam namerde muhtaç olmasın
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan

Meydana çıkınca nara bırakan
Dağlayıp sinende yara bırakan
Zorluğu görünce yere bırakan
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan

İnsanlık payından hisse almamış
Haksızlık önünde zerre durmamış
Zaten bir ölüden farkı kalmamış
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan

Yağlıdan yanadır sevmez kuruyu
Yalancı şahittir demez doğruyu
Menfaat görünce çalar boruyu
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan

Mizani derdini döktü kelama
Daha çok yazardım yazık kaleme
Görmesin gün yüzü düşsün eleme
Çıkmasın sabaha ölsün akşamdan

Taner Karataş (Ozan Mizani)